کد مطلب:162476 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:210
ابن حسام خوسفی
محمد فرزند حسام الدین معروف به «ابن حسام» از شاعران قصیده سرا و مدیحه پرداز، در اواخر قرن هشتم در دهكده ی خوسف از قرای بیرجند ولادت یافت. او از راه زراعت كسب معاش می كرد. دیوان اشعار و خاوران نامه ی او 22 هزار بیت دارد. ابن حسام به سال 875 ه.ق. وفات یافته و درخوسف مدفون است. [1] .
دلم شكسته و مجروح و مبتلای حسین
طواف كرد شبی گرد كربلای حسین
طراز طره مشكین عنبر افشانش
خضاب كرد به خون، خصم بی وفای حسین
قدر چو واقعه ی كربلا مشاهده كرد
ز چشم چشمه ی خون راند بر قضای حسین
نشسته بر سر خاكستر آفتاب مقیم
كبود پوش به سوگ از پی عزای حسین
جمال روشن خورشید را غبار گرفت
كه در غبار نهان شد مه لقای حسین
به روز واقعه ای ظالم خدا ناترس
بیا ببین كه چها كرده ای به جان حسین
خدای قاضی و پیغمبر از تو ناخشنود
چگونه می دهی انصاف ماجرای حسین
حسین، جان گرامی فدای امت كرد
سزاست امت اگر جان كند فدای حسین
به روز حشر ببینی به دست پیغمبر
كلید گنج شفاعت به خونبهای حسین
غبار گرد مناهی به دامنش نرسد
ز عصمت گهر پاك پارسای حسین
سحاب، قطره ی باران، حسین، سر بخشید
عطای ابر كجا و كجا عطای حسین؟
اگر رضای خدا و رسول می طلبی
متاب روی ارادت تو از رضای حسین
به باغ منقبت آل مصطفی امروز
منم چو بلبل خوشخوان، سخنسرای حسین
خموش «ابن حسام» این سخن نه لایق توست
ستایش تو كجا و كجا ثنای حسین؟
مهیمنا، به دعایی كه خواند پیغمبر
كه یاد كرد در او صفوت و صفای حسین
كز آفتاب قیامت مرا پناهی ده
به زیر سایه ی دامن كش لوای حسین
دلم شكسته و مجروح و مبتلای حسین
طواف كرد شبی گرد كربلای حسین
طراز طره مشكین عنبر افشانش
خضاب كرد به خون، خصم بی وفای حسین
قدر چو واقعه ی كربلا مشاهده كرد
ز چشم چشمه ی خون راند بر قضای حسین
نشسته بر سر خاكستر آفتاب مقیم
كبود پوش به سوگ از پی عزای حسین
جمال روشن خورشید را غبار گرفت
كه در غبار نهان شد مه لقای حسین
به روز واقعه ای ظالم خدا ناترس
بیا ببین كه چها كرده ای به جان حسین
خدای قاضی و پیغمبر از تو ناخشنود
چگونه می دهی انصاف ماجرای حسین
حسین، جان گرامی فدای امت كرد
سزاست امت اگر جان كند فدای حسین
به روز حشر ببینی به دست پیغمبر
كلید گنج شفاعت به خونبهای حسین
غبار گرد مناهی به دامنش نرسد
ز عصمت گهر پاك پارسای حسین
سحاب، قطره ی باران، حسین، سر بخشید
عطای ابر كجا و كجا عطای حسین؟
اگر رضای خدا و رسول می طلبی
متاب روی ارادت تو از رضای حسین
به باغ منقبت آل مصطفی امروز
منم چو بلبل خوشخوان، سخنسرای حسین
خموش «ابن حسام» این سخن نه لایق توست
ستایش تو كجا و كجا ثنای حسین؟
مهیمنا، به دعایی كه خواند پیغمبر
كه یاد كرد در او صفوت و صفای حسین
كز آفتاب قیامت مرا پناهی ده
به زیر سایه ی دامن كش لوای حسین
[1] اشك خون - احمدي بيرجندي، احمد - ص 43.